Μια ενδιαφέρουσα Μέθοδος Κομποστοποίησης

Στο πρόσφατο ταξίδι μου στον Άγιο Νικόλαο Κρήτης γνώρισα τον Μανόλη Παπαδημητρόπουλο και δύο από τις μονάδες κομποστοποίησης που έχει κατασκευάσει. Μια στο κτήμα του και μια στο μετόχι του Μάνου Γεροντή από όπου και οι φωτογραφίες.

Η μέθοδος αυτή ενδείκνυται για περιοχές με πολύ ήπιο χειμώνα, όπως η Κρήτη και η Πελοπόννησος. Για βορειότερες περιοχές, όπως για παράδειγμα η Μακεδονία, όπου η γη και τα νερά παγώνουν, πρέπει να τροποποιήσουμε τη μέθοδο ή να την λειτουργούμε από την Άνοιξη μέχρι το Φθινόπωρο μεταφέροντας τους γαιοσκώληκες σε ασφαλές μέρος για να ξεχειμωνιάσουν.

Περιγραφή της κατασκευής:

Πρέπει να κατασκευαστεί σε ένα απάνεμο μέρος που δεν θα κρυώνει το χειμώνα αλλά και δεν θα υπερθερμαίνεται επίσης το καλοκαίρι. Η παροχή νερού χωρίς χλώριο είναι απαραίτητη για τη λειτουργία του συστήματος. Ο πυθμένας και οι πλευρικοί τοίχοι κατασκευάζονται από τσιμεντόλιθους σε πλάγια θέση. Οι διαστάσεις της βάσης είναι 3 επί 4 μέτρα περίπου και η πλευρική τοιχοποιία στις τρεις πλευρές έχει ύψος 60 εκατοστά περίπου. Η τέταρτη πλευρά παραμένει άχτιστη και καλύπτεται από πόρτα με πλέγμα. Από αυτήν ανανεώνεται το υλικό (μπαίνει νέο υλικό κομποστοποίησης και αφαιρείται το παλιό. Ο χώρος κομποστοποίησης χωρίζεται σε 2 μέρη από ένα πλέγμα γαλβανισμένο που υπάρχει στη μέση του χώρου. Κάθε φορά χρησιμοποιείται ο ένας χώρος και όταν οι γαιοσκώληκες εξαντλήσουν το φυτικό υλικό, το νέο υλικό τοποθετείται στο διπλανό κενό χώρο. Σε λίγες ώρες ή το πολύ μερικές ημέρες, όλοι οι γαιοσκώληκες εγκαταλείπουν το παλαιό μέρος που μπορεί πλέον να καθαριστεί με την απομάκρυνση της κοπριάς που άφησαν και να παραμείνει κενό για την επόμενη αλλαγή.

Το κτίσμα καλύπτεται από στέγη που εξέχει ελαφρά προς όλες τις πλευρές για προστασία του χώρου από υπερθέρμανση και από τις υπεριώδεις αχτίνες του ήλιου. Στην οροφή της στέγης τοποθετούνται σταλάχτες ή μικροεκτοξευτήρες που διαβρέχουν το υλικό κατά διαστήματα ανάλογα με τις καιρικές συνθήκες.

Το νερό λοιπόν αυτό που διαβρέχει το υλικό στραγγίζει στον πυθμένα του κομποστοποιητή και διαπερνώντας τον φθάνει σε μια αδιαπέραστη μεμβράνη η οποία το οδηγεί σε μια δεξαμενή όπου συγκεντρώνεται.

Το υγρό αυτό χρώματος καφέ σε διάφορες αποχρώσεις ανάλογα με την ποσότητα του νερού που εκρέει, είναι πλούσιο σε μικροοργανισμούς. Θα μπορούσαμε να το ονομάσουμε τσάϊ κομπόστας γαιοσκωλήκων. Το υγρό αυτό αραιώνεται με νερό σε αναλογία 1 προς 10 και ραντίζεται στα φύλλα ή στο έδαφος πολύ νωρίς το πρωϊ ή το απόγευμα μετά τη δύση του ήλιου.

Βελτιώσεις του συστήματος:

Η πολύ ενδιαφέρουσα και χρήσιμη αυτή διάταξη μπορεί κατά τη γνώμη μου να βελτιωθεί με μερικούς τρόπους, όπως:

• 1      Με την κάλυψη της δεξαμενής συγκέντρωσης του τσαγιού γιατί όντας ακάλυπτη θερμαίνεται υπερβολικά το καλοκαίρι και ταυτόχρονα εκτίθεται στις υπεριώδεις αχτίνες που εξολοθρεύουν του μικροοργανισμούς.
• 2      Το υγρό που συγκεντρώνεται αντί να ρίχνεται στη δεξαμενή άρδευσης του λαχανόκηπου και να παραμένει εν διαλύσει για μεγάλο χρονικό διάστημα πρέπει να διαλύεται και να εφαρμόζεται μέσα σε λίγες ώρες από τη διάλυση. Στη Γερμανία είχα την ευκαιρία να δω τέτοιες συσκευές σε λειτουργία.
• 3
  
        Αν το νερό διαβροχής του κομποστοποιητή δεν είναι απλό νερό αλλά διάλυμα ΕΜ-α θα έχουμε μια πολύ καλύτερη σύνθεση στην πανίδα των μικροοργανισμών του τσαγιού μας με αποτέλεσμα να πολλαπλασιάζουμε τους Ενεργούς Μικροοργανισμούς με έναν ασφαλή και ανέξοδο τρόπο.